Τι θα λέγατε για μια περιπλανώμενη βιβλιοθήκη;
Την ώρα που από την αναπαυτική καρέκλα του γραφείου μας μπαίνουμε στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του κόσμου, σκεφτήκαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα;
Που δεν είναι σε θέση να πληρώνουν internet ή να γνωρίζουν τόσο καλά τη γλώσσα, ώστε να μπορουν να πλοηγούνται με άνεση; Να ζουν σε απομονωμένα χωριά, να μην έχουν πρόσβαση σε σχολεία και το βιβλίο να θεωρείται είδος πολυτελείας;
Και σίγουρα δεν μπορείς να καταλάβεις αυτές τις "περίπλοκες καταστάσεις" αν δεν τις έχεις ζήσει από μέσα, όπως ο δάσκαλος ενός φτωχού χωριού του ιταλικού νότου. Ποιος δεν έχει γελάσει και πικραθεί συνάμα από τις εκθέσεις μικρών μαθητών που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω" του ιταλού δασκάλου Μαρτσέλο ντ` όρτα:
" Εγώ είμαι μόνο Δέκα χρονώ, αλλά εδώ και τέσσερα - πέντε χρόνια ξέρω κιόλας το φαινόμενο των ναρκωτικών.Από τότε που πήγαινα στον παιδικό σταθμό η μαμά μου μου έλεγε να μην παίρνω ποτέ καραμέλες με ναρκωτικό από κανένα, ακόμα κι όταν μου τις έδινε η δασκάλα ή ο διευθυντής. Μια φορά όμως η δασκάλα μας μου έδωσε μια, κι εγώ ξέχασα πως ήτανε με ναρκωτικό, και την έφαγα, αλλά δεν έπαθα τίποτα.
Το ναρκωικό είναι ένα πράμα πολύ γλυκό, σαν τη ζάχαρη, αλλά όχι ακριβώς. Αυτό πρώτα σε κάνει ευτυχισμένο και μετά χαζό.................."
(Εκδόσεις Γνώση, σελ. 46)
Σε μια τέτοια περιοχή ένας δάσκαλος, όταν συνταξιοδοτήθηκε, δημιούργησε μια κινητή βιβλιοθήκη και γυρνά από χωριό σε χωριό δανείζοντας βιβλία στα παιδιά.
Έφτιαξε το τρίκυκλό του βιβλιοθήκη στο οποίο χώρεσαν 700 περίπου βιβλία και τα σάββατα επισκέπτεται τα φτωχά χωριά του νότου. Οι χαρούμενες φατσούλες που βλέπετε στη φωτογραφία, περιμένουν με αδημονία να πάρουν στα χέρια τους τα πολύχρωμα βιβλία.
Κι εκείνος τους τα δανείζει, σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα του τα επιστρέψουν:
" Τα βιβλία εξαφανίζονται στη στιγμή - λέει ο Antonio - και τα παιδιά- αφού τα πάρουν στα χέρια τους- κάθονται στην άκρη και τα περιεργάζονται. Δημιουργείται μια μαγική ατμόσφαιρα. Πριν φύγουν από τη βιβλιοθήκη ανοίγει η Λευκή Βίβλος, όπου τα παιδιά μπορούν να γράψουν ό, τι θέλουν: ιστορίες και προσωπικές αφηγήσεις. Όταν μου το επιστρέφουν, το βιβλίο πέφτει στα χέρια των άλλων παιδιών που συνεχίζουν την ιστορία ή γράφουν τις δικιές τους. Και είναι πάντα υπέροχες ιστορίες. "
http://tvxs.gr/news/paideia/o-daskalos-poy-gyrna-tin-italia-me-ti-bibliothiki-toy
Την ώρα που από την αναπαυτική καρέκλα του γραφείου μας μπαίνουμε στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του κόσμου, σκεφτήκαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα;
Που δεν είναι σε θέση να πληρώνουν internet ή να γνωρίζουν τόσο καλά τη γλώσσα, ώστε να μπορουν να πλοηγούνται με άνεση; Να ζουν σε απομονωμένα χωριά, να μην έχουν πρόσβαση σε σχολεία και το βιβλίο να θεωρείται είδος πολυτελείας;
Και σίγουρα δεν μπορείς να καταλάβεις αυτές τις "περίπλοκες καταστάσεις" αν δεν τις έχεις ζήσει από μέσα, όπως ο δάσκαλος ενός φτωχού χωριού του ιταλικού νότου. Ποιος δεν έχει γελάσει και πικραθεί συνάμα από τις εκθέσεις μικρών μαθητών που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω" του ιταλού δασκάλου Μαρτσέλο ντ` όρτα:
" Εγώ είμαι μόνο Δέκα χρονώ, αλλά εδώ και τέσσερα - πέντε χρόνια ξέρω κιόλας το φαινόμενο των ναρκωτικών.Από τότε που πήγαινα στον παιδικό σταθμό η μαμά μου μου έλεγε να μην παίρνω ποτέ καραμέλες με ναρκωτικό από κανένα, ακόμα κι όταν μου τις έδινε η δασκάλα ή ο διευθυντής. Μια φορά όμως η δασκάλα μας μου έδωσε μια, κι εγώ ξέχασα πως ήτανε με ναρκωτικό, και την έφαγα, αλλά δεν έπαθα τίποτα.
Το ναρκωικό είναι ένα πράμα πολύ γλυκό, σαν τη ζάχαρη, αλλά όχι ακριβώς. Αυτό πρώτα σε κάνει ευτυχισμένο και μετά χαζό.................."
(Εκδόσεις Γνώση, σελ. 46)
Σε μια τέτοια περιοχή ένας δάσκαλος, όταν συνταξιοδοτήθηκε, δημιούργησε μια κινητή βιβλιοθήκη και γυρνά από χωριό σε χωριό δανείζοντας βιβλία στα παιδιά.
Έφτιαξε το τρίκυκλό του βιβλιοθήκη στο οποίο χώρεσαν 700 περίπου βιβλία και τα σάββατα επισκέπτεται τα φτωχά χωριά του νότου. Οι χαρούμενες φατσούλες που βλέπετε στη φωτογραφία, περιμένουν με αδημονία να πάρουν στα χέρια τους τα πολύχρωμα βιβλία.
Κι εκείνος τους τα δανείζει, σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα του τα επιστρέψουν:
" Τα βιβλία εξαφανίζονται στη στιγμή - λέει ο Antonio - και τα παιδιά- αφού τα πάρουν στα χέρια τους- κάθονται στην άκρη και τα περιεργάζονται. Δημιουργείται μια μαγική ατμόσφαιρα. Πριν φύγουν από τη βιβλιοθήκη ανοίγει η Λευκή Βίβλος, όπου τα παιδιά μπορούν να γράψουν ό, τι θέλουν: ιστορίες και προσωπικές αφηγήσεις. Όταν μου το επιστρέφουν, το βιβλίο πέφτει στα χέρια των άλλων παιδιών που συνεχίζουν την ιστορία ή γράφουν τις δικιές τους. Και είναι πάντα υπέροχες ιστορίες. "
http://tvxs.gr/news/paideia/o-daskalos-poy-gyrna-tin-italia-me-ti-bibliothiki-toy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου