Η ποίηση "γιορτάζει"

Σήμερα η ποίηση βγάζει από την ντουλάπα  τις καλές της λέξεις, αυτές που φορά κάθε που γιορτάζει, και βγαίνει στους δρόμους. Δεν της αρέσουν πια τα σαλόνια, ούτε οι κοστουμάτοι κύριοι που με στόμφο την απαγγέλουν σε βαριεστημένο κοινό. Εξάλλου, τα απεχθάνονται κάτι τέτοια οι ποιητές" Όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση να πλημμυρίζει τα σαλόνια........εγώ σωπαίνω"(Κατσαρός).

Σήμερα η ποίηση κατεβαίνει στις πλατείες, εκεί που σεργιανά ο πόνος, η μοναξιά, ο αποκλεισμός
«Εχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά/
 και μετριέται πιάτο-πιάτο/ μαζί με τα κομμάτια τους/
 στον πάτο του φωταγωγού».
Στα παγκάκια τους γυρεύει να αποκαταστήσει την αλήθεια:«Στο μυαλό είναι ο στόχος... το νου σου... Ε!».Μπαίνει στα λεωφορεία και ζητά την αποκατάσταση του μαύρου:- Άσπρη είναι η αρία φυλή η σιωπή τα λευκά κελιά το ψύχος το χιόνι οι άσπρες μπλούζες των γιατρών τα νεκροσέντονα η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου.
(Κατερίνα Γώγου)


Περνά βιαστικά τα φανάρια για να μη δει τα απλωμένα χέρια αυτών που έχουν κάνει σπίτι τους το δρόμο "Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί. ”(Τάσος Λειβαδίτης).
Κουρασμένη ζητά να γνωρίσει 
"όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι’ απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω" (Γιάνης Αγγελάκας)