"Το ζουμί του Πετεινού" θα κάνει το θαύμα;

"Ήρθανε πολλοί εδώ κι ήπιαμε ρακιά και μου `πανε πως το περιβόλι είναι πυκνοκατοικημένο, λέω τότε που το φυτεύανε δεν ήτανε, ήτανε ανάριο, τώρα που μεγαλώσανε τα δένδρα που τα περιποιούμαι, τώρα πυκνοκατοικήθηκε; Μου λένε κόψε δένδρα να τρως ποιότητα δε πα το χέρι μου όμως να κόψω το δένδρο....εγώ το θέλω να το βλέπω, πυκνό ξεπυκνό εγώ έτσι το θέλω.....
Αυτός ο ποταμός χυνόταν από τα σωθικά του κείνη τη βραδιά ώσπου έγινε το κακό, σταμάτησε για ν` ανάψει τσιγάρο κι εκείνη την ώρα έπιασε τ` αυτί του την κουβέντα που τον εκόρωσε. τι ανεργία ρε και ξανεργία τσαμπουνάτε στον κόσμο, για έλα ρε μες το Μούρκι να δεις τι θα πει δουλειά, εδώ μόνο ο ακαμάτης κάθεται, όλοι οι άλλοι δουλεύουνε ρε, εμάθατε να καθούσαστε μες στις πολιτείες και να εισπράττετε τόσα χρόνια γι αυτό μιλείτε για χρέη μόνο, γρεβαντωμένοι, ε γρεβαντωμένοι και θέτε τώρα να ξεπουλήσετε και τη χώρα, για να ξεχρεώσετε, πάλι για να μη δουλέψετε, για να φάτε τα έτοιμα, αυτά που αφήκαν πίσω τους οι παλιοί, μόνο όποιος δε θε να δουλέψει πουλά τη γη ρε ακαματόσκυλα, ανέβηκε το αίμα του στο κεφάλι άξαφνα, κοκκίνησε ολάκερος, έφτυσε μια ακατανόητη βρισιά κι έπιασε μες στην αντάρα του το τασάκι, το πέταξε κι έσπασε την τηλεόραση...."    

"Το ζουμί του πετεινού", του Γιάννη Μακριδάκη, εκδόσεις "Εστία", 2012

Ο λόγος για τη Χίο μέσα από τη ματιά του λογοτέχνη και τη ντοπιολαλιά του βασικού του ήρωα.

"Στο «Ζουμί του πετεινού», ο Παναγής ζούσε με τη φύση και από τη φύση. Την ήξερε, τη μύριζε, τη δάμαζε, την έκανε να καρποφορεί. Ακόμη και όταν γυρνούσε στο σπίτι αυτήν έβλεπε στην τηλεόραση, τη ζωή των άγριων ζώων και τη μάθαινε ακόμη περισσότερο. Τις πόλεις δεν τις ήθελε. Δεν είχαν τις μυρωδιές από το χώμα και τα λουλούδια, ούτε την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα στο χωριό. Κανένα κελάηδημα δεν αντηχούσε και καμιά φωνή ζώου δεν γίνονταν δικό του πρόσταγμα. Η φύση, όμως, του τα έδινε όλα. Μοίραζε και στους άλλους. Πώς να μην είναι μόνο δικός της; Όμως ξαφνικά όλα άλλαξαν. Στις ειδήσεις, αλλά και στις συζητήσεις στα τραπέζια από τους θαμώνες της ταβέρνας του, μόνο για φόρους και για χρέη έλεγαν. Για ιδιωτικοποιήσεις και πωλήσεις σε ξένους.Πώς να πουλήσει κανείς το χωράφι του – το χωράφι του παππού του; Την ιστορία της οικογένειάς του ή της πατρίδας του; '                                                                              Κριτική από Τούλα Ρεπαπή (diavasame.gr) Posted on July 31, 2012

Η επιστροφή στη φύση του γενέθλιου τόπου, αίτημα της δύσκολης αυτής εποχής.
 Είναι η εικόνα της Χίου που όλοι θα κρατήσουμε, για να μην ξεχάσουμε το φονικό που έγινε αυτές τις μέρες. Πόνος και πίκρα από το λογοτέχνη στην ιστοσελίδα του:

"Κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο που νιώθω είναι μια θλίψη ακαθόριστη. Σε λίγα δευτερόλεπτα και καθώς περνώ από τον ύπνο στη ζωή, το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί και “σκανάρει” το είναι μου για να εντοπίσει την αιτία της θλίψης. Σηκώνομαι από το κρεβάτι με την καρδιά μαύρη σαν τη Χίο. 
"Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω όλο αυτό. Δεν είμαι αστός που θα πάει να κλειστεί στο κλουβάκι του στην πόλη και δεν θα βλέπει, θα ξεχάσει. Ζω στη φύση και έχω καθημερινή επαφή μαζί της. 
  Η φωτιά καίει ακόμα. Πέμπτη μέρα. Και οδεύει το μοναδικό της πια μέτωπο προς τα μέρη που ζω. Καίει το πευκοδάσος που διασχίζω όποτε αποφασίσω να κατέβω στην πόλη της Χίου. Ο πυκνός καπνός της μοίρας μας ταξιδεύει νότια κατά το Αιγαίο.
 Η Χίος πυρπολήθηκε. Από τους πολιτισμένους καπιταλιστές που νοιάζονται για πράσινη ανάπτυξη και πράσινη ενέργεια. Από τους τεχνοκράτες πολιτικάντηδες πάσης κατηγορίας, που λένε παρλαπίπες ανάπτυξης.
Το μέλλον της Ελλάδας είναι παρόν στη Χίο. Όποιος έχει αμφιβολία ας κάνει λίγο υπομονή. Η χώρα θα καταστραφεί ολοσχερώς όπως το νησί μου. Θα ανεγερθούν παντού ξενοδοχειακά συγκροτήματα, θα εγκατασταθούν παντού καθρέφτες φωτοβολταϊκών και γιγάντιες ανεμογεννήτριες. Το λέγαμε τόσον καιρό αλλά δεν το είχαμε φανταστεί καθόλου έτσι."