6 Αυγούστου 1945
Ήταν ένα αίθριο αυγουστιάτικο πρωινό, γεμάτο ζωή, που έγινε ξαφνικά
νύχτα και θάνατος όταν η καρδιά της Χιροσίμα χτυπήθηκε από το «μικρό αγόρι»,
όπως είχαν ονομάσει το νέο υπερόπλο . Ίδια τύχη είχε, τρεις μέρες μετά, το Ναγκασάκι με περίπου 100.000
νεκρούς. Δύο από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τελέστηκαν εν
ψυχρώ και χωρίς καμία στρατιωτική και ηθική νομιμοποίηση, δεδομένου ότι ο Β'
Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ήδη κριθεί και η παράδοση της Ιαπωνίας ήταν ζήτημα
χρόνου.
Το πυρηνικό ολοκαύτωμα της Χιροσίμα αποτέλεσε οριακό σημείο στην
πορεία της ανθρωπότητας, το οποίο περιέγραψε με μοναδικό τρόπο ο μεγάλος μας
συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης. «Η εποχή μας, η ζωή μας ολόκληρη -έλεγε σε ομιλία
του το 1986- είναι εμποτισμένη με Χιροσίμα. Καταυγάζονται από την εφιαλτική,
θανατερή λάμψη της έκρηξης της 6ης Αυγούστου 1945. Δεν είναι μια κάποια
χρονολογία. Άρχισε τότε μια νέα εξυπαρχής χρονολόγηση της πορείας της
ανθρωπότητας. Τόσο σημαδιακή είναι η 6η Αυγούστου 1945, ώστε το από αιώνες
καθιερωμένο μ.Χ.= μετά Χριστόν να το νιώθουμε τώρα να σημαίνει 'μετά Χιροσίμα'
και το π.Χ. = προ Χριστού να σημαίνει 'προ Χιροσίμα'».
«….Άλλες είκοσι χιλιάδες άνθρωποι, ξεκουράζονται στο βάθος αυτού
του ποταμού. Όπως η μαμά, όρμησαν κι αυτοί τυλιγμένοι από τις φλόγες μέσα στα
νερά. Οι άνθρωποι έρχονται σήμερα κι αφήνουν λουλούδια στην επιφάνεια του
ποταμού. Είναι ο μόνος τάφος που μπορούν να στολίσουν με λουλούδια.
….Είμασταν σχεδόν γυμνές, τα ρούχα μας τάχε αρπάξει ο άνεμος της
έκρηξης. Μπάλλες φωτιάς αυλάκωναν τον αέρα, τίναζαν φλόγινους πίδακες, που
έκαναν ν΄ανάβουν όλα όσα άγγιζαν. Τα δέντρα, τα σπίτια και τους ανθρώπους που
έτρεχαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι δρόμοι είχαν θερμανθεί, η άσφαλτος
έβραζε, πολλοί σκύλοι ψήθηκαν ζωντανοί, γιατί δεν μπόρεσαν να ξεκολλήσουν από
κάτω τα πόδια τους. Θυμάμαι τα τρομακτικά ουρλιαχτά των φτωχών αυτών ζώων. Κι η
μαμά πρέπει να φώναζε κι αυτή πριν πηδήσει, αναμμένη στο ποτάμι…»
(Από το μυθιστόρημα της Εντίτα Μόρρις "Τα λουλούδια της
Χιροσίμα", Μετ. Ν. Βρεττάκος, Εκδ. Θεμέλιο, 1984)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου