Ενδιαφέρουσες βιβλιοθήκες

Τι θα λέγατε για μια περιπλανώμενη βιβλιοθήκη;
Την ώρα που από την αναπαυτική καρέκλα του γραφείου μας μπαίνουμε στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του κόσμου, σκεφτήκαμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα;
Που δεν είναι σε θέση να πληρώνουν internet ή να γνωρίζουν τόσο καλά τη γλώσσα, ώστε να μπορουν να πλοηγούνται με άνεση;  Να ζουν σε απομονωμένα χωριά, να μην έχουν πρόσβαση σε σχολεία και το βιβλίο να θεωρείται είδος πολυτελείας;
Και σίγουρα δεν μπορείς να καταλάβεις αυτές τις "περίπλοκες καταστάσεις" αν δεν τις έχεις ζήσει από μέσα, όπως ο δάσκαλος ενός φτωχού χωριού του ιταλικού νότου. Ποιος δεν έχει γελάσει και πικραθεί συνάμα από τις εκθέσεις μικρών μαθητών που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω" του ιταλού δασκάλου Μαρτσέλο ντ` όρτα:
" Εγώ είμαι μόνο Δέκα χρονώ, αλλά εδώ και τέσσερα - πέντε χρόνια ξέρω κιόλας το φαινόμενο των ναρκωτικών.Από τότε που πήγαινα στον παιδικό σταθμό η μαμά μου μου έλεγε να μην παίρνω ποτέ καραμέλες με ναρκωτικό από κανένα, ακόμα κι όταν μου τις έδινε η δασκάλα ή ο διευθυντής. Μια φορά όμως η δασκάλα μας μου έδωσε μια, κι εγώ ξέχασα πως ήτανε με ναρκωτικό, και την έφαγα, αλλά δεν έπαθα τίποτα.
Το ναρκωικό είναι ένα πράμα πολύ γλυκό, σαν τη ζάχαρη, αλλά όχι ακριβώς. Αυτό πρώτα σε κάνει ευτυχισμένο και μετά χαζό.................."


(Εκδόσεις Γνώση, σελ. 46)
Σε μια τέτοια περιοχή ένας δάσκαλος, όταν συνταξιοδοτήθηκε, δημιούργησε μια κινητή βιβλιοθήκη και γυρνά από χωριό σε χωριό δανείζοντας βιβλία στα παιδιά.



Έφτιαξε το τρίκυκλό του βιβλιοθήκη στο οποίο χώρεσαν 700 περίπου βιβλία και τα σάββατα επισκέπτεται τα φτωχά χωριά του νότου. Οι χαρούμενες φατσούλες που βλέπετε στη φωτογραφία, περιμένουν με αδημονία να πάρουν στα χέρια τους τα πολύχρωμα βιβλία.
Κι εκείνος τους τα δανείζει, σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα του τα επιστρέψουν:
" Τα βιβλία εξαφανίζονται στη στιγμή - λέει ο Antonio - και τα παιδιά- αφού τα πάρουν στα χέρια τους- κάθονται στην άκρη και τα περιεργάζονται. Δημιουργείται μια μαγική ατμόσφαιρα. Πριν φύγουν από τη βιβλιοθήκη ανοίγει η Λευκή Βίβλος, όπου τα παιδιά μπορούν να γράψουν ό, τι θέλουν: ιστορίες και προσωπικές αφηγήσεις. Όταν μου το επιστρέφουν, το βιβλίο πέφτει στα χέρια των άλλων παιδιών που συνεχίζουν την ιστορία ή γράφουν τις δικιές τους. Και είναι πάντα υπέροχες ιστορίες. "
 http://tvxs.gr/news/paideia/o-daskalos-poy-gyrna-tin-italia-me-ti-bibliothiki-toy 

....Και του χρόνου

Το 2013 φεύγει. Για απολογισμό, ούτε λόγος! Το 2013 έχει ρίξει τόσο χαμηλά τον πήχη, που απλώς χαίρεσαι που επιτέλους τελείωσε!

Ο νέος χρόνος ξεκινά πάντα με την ελπίδα ή την αυταπάτη ότι θάναι  καλύτερος από τον προηγούμενο. Θα είναι αυτός που θα ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της μικροαστικής σου ζωούλας. Που θα σε κάνει να αλλάξεις τη θέση των επίπλων, όπως έκαναν εκείνα τα παιδιά στην υπέροχη ταινία "οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες".  Βγάζεις λοιπόν χαιρέκακα από το σαλόνι τον τριθέσιο καναπέ- πάνω στον οποίο έζησες τόσες επαναστάσεις- να τουρτουρίζει στο πεζοδρόμιο κάτω από πολικές θερμοκρασίες, ενώ τα μαξιλάρια τα κρατάς και τα ρίχνεις στο πάτωμα για να κάθεσαι πάνω τους την ώρα που θα ανταλλάσεις  με τους φίλους σου τις λέξεις που είχατε κρύψει στο πατάρι της ευδαιμονίας σας. Το ψυγείο δε θα σου χρειάζεται κι αυτό, γιατί αποφάσισες να βγάλεις από τον καταψύκτη εκείνες τις "παλιομοδίτικες" ιδέες που με τόσο πάθος είχες κάποτε υπερασπιστεί. Την τηλεόραση  την κάνεις ενυδρείο και το σκρίνιο  το γεμίζεις με  βιβλια, περιοδικά και cd. Τότε θα ξεσκονίσεις τη νεανική σου κιθάρα, θα την κουρδίσεις κ με τρεμάμενα χέρια θα παίξεις για πάρτη σου όλους τους στίχους που δεν τόλμησες να υπερασπιστείς τα βράδια που ξεσάλωνες με τα νταλκαδιάρικα της παραλιακής.
Περνώντας όμως οι μέρες διαπιστώνεις  πως ο προηγούμενος χρόνος δεν έφυγε. Έχει γίνει το βαθύ κράτος που υπονομεύει κάθε αλλαγή που ήλπιζες για τον επόμενο, με τη σιγουριά του ανθρώπου που ορίζει τη μοίρα του .  Τότε παίρνεις ένα βιβλίο στα χέρια σου  ψιθυρίζοντας τα λόγια του Πεσσόα: Το ιδανικό θα ’ταν να τα ζω όλα αυτά μέσα από ένα μυθιστόρημα, και στη ζωή μου να αναπαύομαι — να διαβάζω τα συναισθήματά μου και να ζω μόνο την περιφρόνησή μου γι’ αυτά. 
Καλή Πρωτοχρονιά λοιπόν ή και του χρόνου , γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι (κατά το Δεληβοριά)


Όμως προσοχή στον Αη Βασίλη, γιατί μπορεί να θέλει να υφαρπάξει τα προσωπικά σου δεδομένα!

Χριστούγεννα 2013

Η βιβιοθήκη του 1ου Λυκείου κάνει μια προσπάθεια να επιστρέψει στον κόσμο διαδικτύου, φιλοξενώντας κάποια από τα  αφιερώματα που έκαναν άλλοι bloggers στα Χριστούγεννα, από σκίτσα και γεγονότα που σημάδεψαν τις μέρες μας.

Πενήντα γουλιές Χριστούγεννα

Αλάσκα έξω η εθνική -χιόνι, κρύο κι ερημιά-, φίσκα μέσα το βραδινό λεωφορείο. Παραμονή, σαράντα πέντε αμίλητοι στα καθίσματα και πέντε -αποφασισμένοι να κάνουμε Χριστούγεννα σπίτια μας- όρθιοι στον διάδρομο. Οι τέσσερις τουλάχιστον, γιατί ο πέμπτος, ένας πιτσιρικάς Αλβανός, άμα φτάναμε ξημερώματα, είχε μπροστά του μια ώρα μέχρι τα σύνορα κι από 'κεί άλλες δώδεκα για το χωριό του.

Νιάτα που αντέχουν, μα μετά την Αλαμάνα τα παίξαμε κι εμείς, και ο κλιματισμός. Αλάσκα μέσα κι έξω. Nα μυρμηγκιάζουν τα μάτια από τις νιφάδες στα τζάμια και το κορμί από το κρύο και την ορθοστασία. Έβγαλε όμως ο Αλβανός ένα κονιάκ και μας έδωσε. Πρώτα στους όρθιους κι ύστερα στους καθισμένους. Στόμα - στόμα, το μπουκάλι έκανε γύρο. Κανένας δεν αρνήθηκε. Πενήντα γουλιές βάλσαμο κι άλλες τόσες ευχές στον πιτσιρικά που ήπιε τελευταίος την τελευταία γουλιά από το μπουκάλι που είχε δώρο για τον πατέρα του.

Θες το οινόπνευμα που ζέστανε για τα καλά το μέσα μας, θες το πνεύμα των Χριστουγέννων που ήταν στον δρόμο κι ερχόταν όπως κι εμείς, κάποιος σηκώθηκε κι έδωσε τη θέση του. Ύστερα άλλοι τέσσερις. Έτσι, αλλάζοντας θέσεις, βγήκε άνετα το υπόλοιπο ταξίδι. Στο ΚΤΕΛ αποχαιρετίσαμε τον Εμίρ και του ευχηθήκαμε μόνο "καλή συνέχεια" γιατί, όπως μας είπε, ήταν μουσουλμάνος.

τσαλαπετεινός 

Ικανοποίηση

Στο ATM δεν αισθάνθηκε τύψεις ή δεύτερες σκέψεις. Έκανε την ανάληψη και τοποθέτησε τα χαρτονομίσματα στο πορτοφόλι. Πέρασε χαμογελώντας ειρωνικά μπροστά απ' το πολυκατάστημα σούπερ μάρκετ. Σήμερα δεν είχε αναζήτηση προσφορών. Δεν είχε φτηνές λύσεις. Το χριστουγεννιάτικο δώρο θα ήταν ακριβό και προσεκτικά επιλεγμένο. Το χριστουγεννιάτικο δώρο θα ήταν τέλειο. Μπήκε σε καταστήματα που δεν είχε ξαναπάει ποτέ. Οι πωλητές ήταν ευγενικοί, τον φρόντιζαν με ενδιαφέρον και υπομονή, σε μια μάλιστα περίπτωση τον κέρασαν και εσπρέσο. Στο τέλος αγόρασε ένα καταπληκτικό πράσινο φόρεμα - υπέροχο κομμάτι, θα την κατασυγκινήσει είναι σίγουρο, είπε η υπάλληλος. Το βράδυ φόρεσε το φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο και το καλό μαύρο παλτό. Γυάλισε τα παπούτσια και ξεκίνησε. Στον δρόμο νόμιζε ότι έτριζε. Καθαριότητα, χάρη, κομψότητα. Κάθε τόσο κοιτούσε τη σακούλα στο δεξί του χέρι. Ικανοποίηση. Ένα ατόφιο αίσθημα ικανοποίησης γέμιζε τα μέσα του. Σαν το γκολ στο Γ-2 στο τελευταίο λεπτό του διαλείμματος. Σαν το πρώτο μακροβούτι της χρονιάς μέσα Μαΐου. Στάθηκε στην πόρτα της και χτύπησε το κουδούνι. Ακούστηκε ένα μακρινό ποιος είναι (αντρική φωνή 100%) και ένα πνιχτό σσςς. Ύστερα αισθάνθηκε πως κάποιος καθόταν πίσω απ' την πόρτα. Δεν έγινε τίποτα. Ξαναχτύπησε κουδούνι και περίμενε. «Υπέροχο κομμάτι, θα την κατασυγκινήσει είναι σίγουρο». Περίμενε. Δεν έγινε τίποτα.

το βυτίο

(τα διηγήματα από το αφιέρωμα της εφημερίδας Αυγή: http://www.avgi.gr/article/1567999/i-xristougenniatiki-istoria-mou)

Ελλάδα:

Ανήμερα Χριστούγεννα: Άστεγος βρέθηκε νεκρός σε εγκαταλελειμμένο σπίτι

Ηλικιωμένος άντρας 75 χρονών βρέθηκε νεκρός μέσα σε εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου είχε βρει καταφύγιο τον τελευταίο καιρό.

Χριστούγεννα: Μητέρα δύο παιδιών στο κρατητήριο για μικρό χρέος σε ασφαλιστικό ταμείο 

Ισπανία - Γαλλία - Γερμανία :

Άνθρωποι κάτω από τα όρια της φτώχειας περιμένουν στην ουρά ανήμερα τα χριστούγεννα για λίγα τρόφιμα ή ζουν στα πεζοδρόμια από την αλληλεγγύη των συνανθρώπων τους. 

Όμως η ψυχή μας μπορεί ακόμη να γαληνεύει με έναν Καρυοθραύστη:

Πρωταπριλιά

Το σημερινό άρθρο έχει μια ιδιαιτερότητα, μια και η πρώτη Κυριακή τούτου του μήνα, του Απρίλη, είναι ταυτόχρονα και η πρώτη μέρα του· είναι πρωταπριλιά, η μέρα η παραδοσιακά αφιερωμένη στην καλοπροαίρετη φάρσα και στην προσπάθειά μας να κάνουμε τους φίλους μας να πιστέψουν το ψέμα που θα τους σερβίρουμε. Οπότε, η στήλη αφιερώνεται στο έθιμο.
Παρά το γεγονός ότι το έθιμο είναι διεθνές, μια και είναι πολλοί οι λαοί που συνηθίζουν να κάνουν φάρσες την πρώτη μέρα του Απρίλη, δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς τις απαρχές του. Μια εκδοχή που υποστηρίζεται από πολλούς είναι ότι το έθιμο γεννήθηκε στη Γαλλία όταν από το 1564 και μετά ορίστηκε πρώτη μέρα του χρόνου η 1η Ιανουαρίου, ενώ ως τότε το έτος άρχιζε από την 1η Απριλίου. Υποτίθεται ότι τα πρώτα χρόνια πολλοί εξακολούθησαν να γιορτάζουν την πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου, οπότε οι άλλοι, για να τους κοροϊδέψουν, τους έστελναν ψάρια (συνηθισμένο δώρο σε σαρακοστιανές μέρες), που όμως για την περίσταση ήταν ψεύτικα, τα οποία ονομάστηκαν, στα γαλλικά, poisson d’Avril, όπως λέγονται οι πρωταπριλιάτικες φάρσες. Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις πως το έθιμο είναι παλαιότερο από τον 16ο αιώνα, κι έτσι προς το παρόν η πρωταπριλιά αντιστέκεται στην επεξήγηση, όπως αρμόζει στη μέρα της φάρσας.
(ανάγνωση υπόλοιπου άρθρου στη διεύθυνση:
http://sarantakos.wordpress.com/2012/04/02/protaprilia/


Πρωταπριλιά

by Πάνος Μουχτερός

Για ακόμα μια Κυριακή δραπέτευσα στο πατρικό μου, μακριά από τη βοή της πόλης. Εκεί που πάντα ο νους μοιάζει διαυγέστερος, τα χρώματα πιο ζωηρά, οι χειραψίες πιο ουσιαστικές. Εκεί που οι γείτονες σε φιλούν σχεδόν στο στόμα για να σε καλημερίσουν. Όχι, δεν το κάνω ψυχαναγκαστικά, δεν πάω εκεί για να αισθανθώ ότι διεύρυνα την ακίνητή μου περιουσία, ούτε για να νιώσω ότι έχω καβάτζες. Το κάνω γιατί θέλω πάλι να προκαλέσω αυτήν την επιστροφή που βιώνω κάθε φορά όταν ανοίγω την πόρτα και έρχονται οι μυρωδιές της παιδικής μου ηλικίας και κάθονται απευθείας πάνω στον ουρανίσκο. Το κάνω γιατί με συγκινεί εκείνο το στιγμιαίο ταξίδι σε πρόσωπα, καταστάσεις, εποχές, καθώς κοιτάζω τις κορνίζες και τα κάδρα σαν στραβοκάθονται στους τοίχους. Πάλι δεν θα αντισταθώ και θα ψιλαφίσω εκείνη την παλιά πολυθρόνα, για να ανακαλέσω όλες τις φορές που έσφιξα τα ακλόνητα μπράτσα της, για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους. Θα ανοίξω με την ίδια περιέργεια ξανά τα μουχλιασμένα συρτάρια των δωματίων, για να δω να ξεδιπλώνονται μπροστά μου αμέτρητες μικρές ιστορίες μέσα από αντικείμενα, φθαρμένες φωτογραφίες, ευρετήρια τηλεφωνικά και σκισμένα ημερολόγια. 1988. Ευτυχισμένο το νέο έτος. Πολυσέλιδος οδηγός για τη νέα χρονιά. Ενοίκιο σπιτιού. 25.000 δρχ. Σχολείο παιδιού. Μια ζωγραφιά για 'σενα, μανούλα. Είπες ότι δεν θα κλάψεις ποτέ ξανά, πάλι όμως κλαις. Έλα στο σαλόνι, ώρα για μεσημεριανό.



Περισσότερο απ' όλα, με γοητεύει εκείνος ο τεράστιος καθρέφτης που στέκεται στο κέντρο του διαδρόμου και μοιάζει θαρρείς με πύλη προς έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό. Θα σταθώ με τις ώρες απέναντί του, προσπαθώντας να ανασύρω όλα μου τα πρόσωπα, έτσι όπως μεγάλωνα μέσα στο είδωλό του, χρονιά με τη χρονιά. Κάτι ευφάνταστο θα γράψω πάλι πάνω στο γυαλί, εκμεταλλευόμενος την κάμποση υγρασία που έχει μαζευτεί εδώ πέρα. Ειδικά μετά από το μεθυστικό κρασί της κυρά Ειρήνης που κατέβασα με λαχτάρα, τη νιώθω μπόλικη την έμπνευση. Καθώς αφήνω το άδειο ποτήρι κάτω, ένα σκούντηγμα στον ώμο με ταράζει. Φαίνεται πως από την πολλή την αναπόληση, ξέχασα την πόρτα ανοιχτή και κάποιος μπήκε μέσα. Είναι ένας έφηβος, με αραιό ακόμα το μουστάκι.Έχει μαζί του βιβλία ένα σωρό, γεμάτα με στιχάκια και φράσεις επαναστατικές. “Καλησπέρα σας, κύριε”, μου λέει με χαρακτηριστικά ευγενική σύσπαση του προσώπου. “Γεια σου, παιδί μου” απαντώ. “Ποιανού είσαι εσύ;”. “Είμαι το παιδί μιας άλλης Ελλάδος”, αποκρίνεται αποστομωτικά. “Καλό, πετυχημένο, αλλά πες μου τώρα, τι γυρεύεις τέτοια ώρα εδώ;” αναρωτιέμαι. “Θέλω να σας πω μια ιστορία, πραγματική, είμαι κι εγώ από αυτήν τη γειτονιά την ωραία. Ξέρω ότι πονάτε πολύ τελευταία. Γι' αυτό θα σας πω λογάκια να γλυκάνω την καρδιά σας την καλή”. Τον μπαγάσα, λες και έλεγε λέξεις με ομοιοκαταληξία ήταν.
http://kakoskeimena.net/2013/03/30/april/
Μακάρι νάταν ψέμα κι αυτό. Ότι δηλαδή θα κλείσει ένα από τα μεγαλύτερα και ιστορικότερα βιβλιοπωλεία της Αθήνας:



Μιλώντας καθαρά, δεν υπήρξα στο πέρασμά μου από την πρωτεύουσα πελάτης του «Βιβλιοπωλείου της Εστίας». Από άλλα βιβλιοπωλεία, κοντινά, αγόραζα, όσο μπορούσα, πνευματική τροφή. Αλλά στη βιτρίνα του πάντα χάζευα. Κολλούσα. Και τέλος πάντων ήταν μια σταθερά, όπως συνήθως κατηφόριζες τη Σόλωνος, γύρναγες το κεφάλι δεξιά και κοίταζες. Ήταν πάντα εκεί. Σε χειμωνιάτικες βραδιές που έτρεχες να προλάβεις το τρόλει στην Κλαυθμώνος «Πατήσια – Κουκάκι». Σε ανοιξιάτικες βραδιές, που κρατώντας το χέρι της καλής σου καμάρωνες μπροστά στη βιτρίνα «αυτό το έχω διαβάσει, πολύ καλό…». Σ’ εκείνη τη γωνία που κάνουν οι βιτρίνες, είχαμε πρωτοφιληθεί με τη Σ. (τρέχοντας για το τρόλει). Τέλος πάντων, πάντα με τον αέρα, ή πιο μοδάτα την «αύρα» των σπουδαίων ανθρώπων που πέρασαν από εκεί μέσα. Προχτές έμαθα ότι το Βιβλιοπωλείον της Εστίας κλείνει, μετά από 128 συναπτά έτη λειτουργίας.. Στενοχωρήθηκα. Πολύ. Κι ας μην ήμουν πελάτης βιβλιόφιλος. Χάθηκε μια σταθερά.



Όπως στενοχωρήθηκα, όταν έκλεισαν πολλά μαγαζιά: το καφενείο του Ανδρέα στην πάλαι ποτέ αθηναϊκή γειτονιά μου, το χασάπικο «ο Όλυμπος», η πιτσαρία «Φοντάνα», οι κομμώσεις ανδρικές γυναικείες «Μισέλ», ακόμα και το περίπτερο, εδώ στο νησί μου, που έπαιρνα τσιγάρα και πρωινά χαμόγελα. Ναι τόσο στενοχωρήθηκα, ούτε παραπάνω ούτε λιγότερο. Όχι γιατί είμαι μικρόκαρδος άνθρωπος, ελπίζω. Αλλά όταν είδα σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους να θρηνούν για την απώλεια του Βιβλιοπωλείου, και κατάλαβα ότι ήταν ειλικρινείς κι όχι φτιασιδωμένοι, αναρωτήθηκα: που ήσασταν μωρέ παιδιά, τρία χρόνια τώρα που η φτώχεια ρημάζει τα μικρομάγαζα; Σε ποια υψηλή διανοητική σφαίρα είχατε κρυφτεί όταν ο πλαϊνός σας, έβαζε λουκέτο στο μαγαζί του; Όταν τον κυνηγούσε για χρέη, το ίδιο κράτος που δεν του έδινε επιστροφές ΦΠΑ; Προσοχή δεν μιλάω για λαμόγια κι επιτήδειους, για έντιμους ανθρώπους λέω. Τα παραδείγματα αναρίθμητα. Για να μην πλατειάζουμε λοιπόν. Τα μικρομάγαζα, και τέτοιο ήταν και το Βιβλιοπωλείον της Εστίας, θα τα λιώσει η μηχανή «τράπεζες – ΜΜΕ – φόροι»… Εκεί μας θέλω. Αν πούμε no passaran μπορεί και κάτι να γίνει. Αν όχι θα σερβίρουμε μια comme il faut θλίψη. Μπορεί να ανάψουμε και τίποτα κεράκια, συντριβής και οδύνης.
http://redkangaroo.wordpress.com/2013/04/01/

Τα παιδιά γιορτάζουν..... ποιητικά

21 του Μάρτη. Στα διαλείμματα τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης ψάχνουν μανιωδώς τις ποιητικές συλλογές της βιβλιοθήκης, διαβάζουν και σημειώνουν βιαστικά τρεις με τέσσερις στίχους, τους πληκτρολογεί η Όλγα με τη Βασιλική, τους κόβει η Γιώτα με τη Βίκυ και τη Μαρία και τους προσφέρουν στους συμμαθητές τους:

Εκείνοι ξαφνιασμένοι και αμήχανοι τα παίρνουν στα χέρια τους και διστακτικά αρχίζουν να τα διαβάζουν.

Την Κυριακή όμως,αντί για τη συνηθισμένη συνάντηση στη βιβλιοθήκη μας, κάποια από τα μέλη με τη δασκάλα τους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ηλεκτρονικού ποιητικού περιοδικού Ποιείν, της βιβλιοθήκης της Ελευθεροτυπίας, του περιοδικού Μετρονόμος και του διαδικτυακού περιοδικού για το βιβλίο www.diastixo.gr

Από τις 6 μμ κάθησαν στο Polis Art Cafe, Πεσμαζόγλου 5 Αίθριο Στοάς Βιβλίου και περίμεναν υπομονετικά να αρχίσει η εκδήλωση:

 Από τη σκηνή παρήλασαν πολλοί γνωστοί και άγνωστοι (σε μας) ποιητές απαγγέλοντας στίχους που εκείνοι αγαπούσαν. Μεταξύ αυτών και ο Τίτος Πατρίκιος:

Το ποίημα "Ρόδα Αειθαλή" μας έκλεψε την καρδιά:
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα. Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν στα λόγια που έφτασαν έστω αργά στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις. Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές. Τίτος Πατρίκιος

 

Όμως στην Ελλάδα η ποίηση ποτέ δεν καταδέχτηκε να μπει στα μουσεία, έγινε τραγούδι στα χείλη μας στις καλές και τις κακές στιγμές μας. Η μελοποίηση κάποιων από τα πιο γνωστά ποιήματα ακούστηκε από το μουσικό σχήμα του ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ (Δημ. Μητσοτάκης).
Συμμετείχαν οι μουσικοί  Γιώργος Λυκούρας,  Θάνος Ανεστόπουλος,  Γιώργος Σχοινάς,  Μπέτυ Χαρλαύτη,  Βικτωρία Ταγκούλη,  Χρίστος Θεοδώρου,  Σάκης Τσιλίκης,  Βαγγέλης Δούβαλης κ.α.
Το παρακάτω είναι ένα από τα ποιήματα που τραγούδησε το συγκρότημα της Διάβασης:


(Ο λύχνος του Αλλαδίνου: Ποίηση Καββαδία)

Η ποίηση "γιορτάζει"

Σήμερα η ποίηση βγάζει από την ντουλάπα  τις καλές της λέξεις, αυτές που φορά κάθε που γιορτάζει, και βγαίνει στους δρόμους. Δεν της αρέσουν πια τα σαλόνια, ούτε οι κοστουμάτοι κύριοι που με στόμφο την απαγγέλουν σε βαριεστημένο κοινό. Εξάλλου, τα απεχθάνονται κάτι τέτοια οι ποιητές" Όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση να πλημμυρίζει τα σαλόνια........εγώ σωπαίνω"(Κατσαρός).

Σήμερα η ποίηση κατεβαίνει στις πλατείες, εκεί που σεργιανά ο πόνος, η μοναξιά, ο αποκλεισμός
«Εχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά/
 και μετριέται πιάτο-πιάτο/ μαζί με τα κομμάτια τους/
 στον πάτο του φωταγωγού».
Στα παγκάκια τους γυρεύει να αποκαταστήσει την αλήθεια:«Στο μυαλό είναι ο στόχος... το νου σου... Ε!».Μπαίνει στα λεωφορεία και ζητά την αποκατάσταση του μαύρου:- Άσπρη είναι η αρία φυλή η σιωπή τα λευκά κελιά το ψύχος το χιόνι οι άσπρες μπλούζες των γιατρών τα νεκροσέντονα η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου.
(Κατερίνα Γώγου)


Περνά βιαστικά τα φανάρια για να μη δει τα απλωμένα χέρια αυτών που έχουν κάνει σπίτι τους το δρόμο "Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί. ”(Τάσος Λειβαδίτης).
Κουρασμένη ζητά να γνωρίσει 
"όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι’ απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω" (Γιάνης Αγγελάκας)

Ο Χαρταετός

 "Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση:
νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει." (Οδυσ. Ελύτη, Ο μικρός Ναυτίλος)

Τελευταία μέρα που μπορείτε να πετάξετε μαζί με το χαρταετό!

Με τα στόματα ανοιχτά τον βλέπετε να ανεβαίνει κι όλο αφήνετε το σχοινί, ενώ το μόνο που θέλετε είναι να σας πάρει μαζί του,

μακριά απ` τα απομεινάρια ενός πολέμου που σας στέρησε την παιδικότητα,

Μακριά απ τη μιζέρια της φτώχειας που σας κρατά έξω απ τις αίθουσες ενός σχολείου και της αναθεματισμένης βαρύτητας που δε σας αφήνει να τον πιάσετε.

Μα αν δε φυσούσε κι ο χαρταετός μαράζωνε στην αποθήκη, χαρείτε τις τελευταίες χειμωνιάτικες μέρες με ένα απόσπασμα απο το έργο του Κοσμά Πολίτη, Στου Χατζηφράγου:
[Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά; Δεμένη από χιλιάδες σπάγκοι ν' ανεβαίνει στα ουράνια; Ε, λοιπόν, ούτε είδες ούτε θα μεταδείς ένα τέτοιο θάμα. Αρχινούσανε την Καθαρή Δευτέρα -ήτανε αντέτι- και συνέχεια την κάθε Κυριακή και σκόλη, ώσαμε των Βαγιών. Από του Χατζηφράγκου τ' Αλάνι κι από το κάθε δώμα κι από τον κάθε ταρλά του κάθε μαχαλά της πολιτείας, αμολάρανε τσερκένια. Πήχτρα ο ουρανός. Τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά. Για τούτο, τα χελιδόνια τα φέρνανε οι γερανοί μονάχα τη Μεγαλοβδομάδα, για να γιορτάσουνε την Πασχαλιά μαζί μας.
Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό. Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός. Δε χώραγε το μυαλό σου πώς μπόραγε να μένει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερ΄από τόσο τράβηγμα στα ύψη. Και όπως κοιτάγαμε όλο ψηλά, τα μάτια μας γεμίζανε ουρανό, ανασαίναμε ουρανό, φαρδαίνανε τα στέρνα μας και κάναμε παρέα με αγγέλοι. Ίδια αγγέλοι κι αρχαγγέλοι κορονίζανε ψηλά. Θα μου πεις, κι εδώ, την Καθαρή Δευτέρα, βγαίνουνε κάπου εδώ γύρω κι αμολάρουνε τσερκένια. Είδες όμως ποτέ σου τούτη την πολιτεία ν' αρμενίζει στα ουράνια; Όχι. Εκεί, ούλα ήταν λογαριασμένα με νου και γνώση, το κάθε σοκάκι δεμένο με τον ουρανό.
Αυτά είχα να σου πω. Ήτανε θάμα να βλέπεις ολάκερη την πολιτεία ν' ανεβαίνει στα ουράνια. Να, για να καταλάβεις, ξέρεις το εικόνισμα, που ο άγγελος σηκώνει την ταφόπετρα, κι ο Χριστός βγαίνει από τον τάφο κι αναλήφτεται στον ουρανό, κρατώντας μια πασχαλιάτικια κόκκινη παντιέρα; Κάτι τέτοιο ήτανε.]
Κοσμάς Πολίτης, «Στου Χατζηφράγου», ΕΣΤΙΑ, 1962, Α΄ Κρατικό βραβείο μυθιστορήματος 1964
Πηγή:http://rosetabooks.wordpress.com

 Ο Χαρταετός (Οδυσ. Ελύτη)
 Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
εμένα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη
ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την “ανάμνηση του μέλλοντος”
.........................................